ไม้ต้น สูงได้ถึง 15 ม. ลำต้นมักแคระแกร็น ใบประกอบมีใบย่อย 4–7 คู่ รูปไข่ รูปขอบขนาน หรือรูปใบหอก ยาว 3.5–7.5 ซม. โคนเบี้ยว ขอบจักฟันเลื่อยตื้น ๆ หรือเป็นคลื่นห่าง ๆ ก้านใบยาว 2–5 มม. ช่อดอกยาว 16–28 ซม. หลอดกลีบเลี้ยงยาว 1–1.5 ซม. มีต่อมประปราย ดอกรูประฆัง สีขาวอมชมพูหรือสีชมพูเข้ม ยาว 3–4 ซม. โคนเป็นหลอดแคบสั้น ยาว 0.8–1.2 ซม. ปลายบานออกกว้าง ยาว 2.3–3.3 ซม. ฝักรูปขอบขนาน ยาว 12–16 ซม. ผิวมีต่อมประปราย ผนังกั้นกว้าง 2.8–3.8 ซม. เมล็ดยาวประมาณ 3 ซม. รวมปีก

พืชถิ่นเดียวของไทย พบกระจายห่าง ๆ ทางภาคเหนือตอนล่างที่นครสวรรค์ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่ีขอนแก่น และภาคกลางที่สระบุรี ขึ้นบนเขาหินปูนเตี้ย ๆ ความสูง 50–100 เมตร