|
 
ชื่อวิทยาศาสตร์
Cinnamomum bejolghota (Buch. Ham.) Sweet
ชื่อวงศ์
Lauraceae
ชื่อสามัญ
อบเชย
ชื่อทางการค้า
Cinnamom
ชื่อพื้นเมือง
ขนุนมะแวง, เชียกใหญ่ (ตรัง)
จวงดง (หนองคาย) เฉียด, บริเวง (ระนอง)
ฝนแสนห่า, สมุนแว้ง (นครศรีธรรมราช)
พะแว, โมงหอม, ระแวง (ชลบุรี)
มหาปราบ (ตราด) มหาปราบตัวผู้ (จันทบุรี)
แลงแวง (ปัตตานี)
อบเชย (กรุงเทพฯ, อุตรดิตถิ์)
ไม้ยืนต้นขนาดกลางสูง
15-20 เมตร ไม่ผลัดใบ เปลือกเรียบสีเทาแก่หรือเทาปนน้ำตาล
 รูปทรง (เรือนยอด) เป็นพุ่มกลม
รูปเจดีย์ต่ำทึบ
ใบ เดี่ยว
เรียวตรงข้ามใบรูปขอบขนาน เนื้อใบหนา
แข็งและกรอบ มีเส้นแขนงออจากโคนใบ
3 เส้น เมื่อขยี้ใบมีกลิ่นฉุน
ดอก ขนาดเล็ก
ออกเป็นช่อโต ตามปลายกิ่ง
สี เหลืองอ่อน
กลิ่น
ออกดอก
ช่่วงเดือนมิถุนายน -
ตุลาคม
ผล
ขนาดเล็กรูปไข่
มี 1 เมล็ด
ผลแก่
อบเชยเป็นพันธุ์ไม้ที่ขึ้นทำไปในป่าดงดินชื้นทั่วไป
มักพบใกล้แหล่งน้ำ
 การขยายพันธุ์และการผลิตกล้า
เพาะเมล็ด
ปัจจัยสิ่งแวดล้อมที่เหมาะสมต่อการปลูก
ดิน
เจริญเติบโตได้ดีในสภาพดินแทบทุกชนิด
ชอบดินที่มีความชุ่มชื้นปานกลาง
- มาก
ความชื้น ปานกลาง - มาก
แสง ปานกลาง
- มาก
การปลูกดูแลบำรุงรักษา
การคัดเลือกพื้นที่และเตรียมพื้นที่ปลูก
วิธีการปลูกและระยะปลูกที่เหมาะสม
โรคและแมลง
อัตราการเจริญเติบโต
-
การเก็บรักษา
-
การแปรรูป
-
การตลาด ก้าน , เปลือก ราคากิโลกรัมละ 40 บาท
ข้อมูลจากคุณถวัลย์ สุวรรณเตมีย์ ร้านเจ้ากรมเป๋อ เมื่อเดือนพฤษภาคม
พ.ศ.2546
การบริโภค -
การนำเข้า -
การส่งออก -
การใช้ประโยชน์ทางด้านเนื้อไม้
เนื้อไม้กลิ่นหอมคล้ายการบูร
เนื้อหยาบแข็งค่อนข้างเหนียวใช้ในการแกะสลัก
ทำหีบใส่ของที่ป้องกันแมลง
เครื่องเรือน ไม้บุพนังที่สวยงาม
การใช้ประโยชน์ทางด้านนิเวศน์
การใช้ประโยชน์ทางด้านภูมิสถาปัตย์
เรือนยอดของอบเชยเป็นพุ่มกลมแน่นทึบมีทรงสวยงามและให้ร่มเงาได้ดียอดอ่อนของอบเชยเมื่อแตกใบใหม่จะมีสีแดงม่วงดูสวยงาม
ในประเทศมาเลเซียนิยมปลูกประดับข้างทาง
การใช้ประโยชน์ทางด้านโภชนาการ
เปลือกอบเชยแห้งใช้ทำเครื่องเทศประกอบอาหาร
เช่น เครื่องพะโล้
การใช้ประโยชน์ทางด้านสมุนไพร
รากและใบ
ต้มให้หญิงที่คลอดใหม่ ดื่มและรักษาไข้
เปลือก
มีรถหวานหอม ใช้เข้ายานัตถุ์
แก้ปวดศีรษะ เข้ายาบำรุงกำลัง
แก้จุกเสียดแน่นท้อง น้ำมันที่กลั่นได้จากเปลือกใช้เป็นยาฆ่าโรคและกันบูดได้
|
