ยางยูง (Dipterocarpus grandiflorus (Blanco) Blanco )

ไม้ต้น กิ่งเกลี้ยง มีไข ตายอดมีขนกระจุกสั้นนุ่มหนาแน่น หูใบรูปขอบขนาน ยาว 2–9 ซม. ใบรูปรีหรือรูปไข่ ยาว 10–25 ซม. ปลายแหลมสั้น โคนมนหรือเว้าตื้น แผ่นใบเกลี้ยง เส้นแขนงใบข้างละ 10–18 เส้น ก้านใบยาว 4–8 ซม. ช่อดอกยาวได้ถึง 18 ซม. มี 2–5 ดอก เรียงห่าง ๆ ก้านดอกยาว 2–4 มม. หลอดกลีบเลี้ยงยาว 1.2–1.5 ซม. กลีบยาวยาว 2.5–3.5 ซม. กลีบสั้นยาวประมาณ 5 มม. กลีบดอกรูปใบหอก ยาว 3–5 ซม. ด้านนอกมีขนละเอียด เกสรเพศผู้ 30 อัน อับเรณูยาว 0.8–1 ซม. หลอดกลีบเลี้ยงหุ้มผลยาว 4–7 ซม. มีสันครีบ 5 สัน เป็นปีกกว้าง 1–1.5 ซม. ปีกยาวยาว 14–20 ซม. ปีกสั้นยาวประมาณ 2 ซม. พับงอกลับเล็กน้อย

พบที่อินเดียรวมหมู่เกาะอันดามัน พม่า เวียดนามตอนใต้ คาบสมุทรมลายู สุมาตรา และฟิลิปปินส์ ในไทยพบทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบนที่บึงกาฬ นครพนม และภาคใต้ ขึ้นตามป่าดิบแล้ง และป่าดิบชื้น ความสูงถึงประมาณ 600 เมตร

ชื่อพ้อง: Mocanera grandiflora Blanco

ชื่ออื่น: ยางตัง (ภาคใต้); ยางมันหมู (ตรัง); ยางยูง (ภาคใต้); ยางเสียน (ระนอง); ยางหัวแหวน (นครศรีธรรมราช); ยูง (ภาคใต้)

ยางยูง: กิ่งเกลี้ยง มีไข แผ่นใบเกลี้ยง ช่อดอกยาว ดอกเรียงห่าง ๆ หลอดกลีบเลี้ยงหุ้มผลมีสันครีบ 5 สัน เป็นปีกกว้าง (ภาพ: มานพ ผู้พัฒน์)