เดื่อปล้องหิน (Ficus semicordata Buch.-Ham. ex Sm. )

ไม้ต้น สูงได้ถึง 15 ม. หูใบยาว 1–3.5 ซม. โอบหุ้มกิ่ง ร่วงเร็ว ใบเรียงสลับระนาบเดียว รูปรีถึงรูปใบหอก หรือแกมรูปไข่กลับ ส่วนมากยาว 10–25 ซม. หรือยาวได้ถึง 45 ซม. โคนเบี้ยว ด้านหนึ่งรูปหัวใจกว้าง คลุมก้านใบ ขอบใบจักซี่ฟัน แผ่นใบมีขนสากและขนสั้นนุ่มสีน้ำตาลหนาแน่นด้านล่าง และมีผลึกซิสโทลิท ก้านใบยาว 0.5–2 ซม. ดอกอยู่ภายในฐานดอกที่ขยายออกตามกิ่งที่ไม่มีใบหรือออกจากไหลที่โคนต้น รูปกลม เส้นผ่านศูนย์กลาง 2–2.5 ซม. ไร้ก้านหรือยาวได้ถึง 5 มม. มีใบประดับ 3 ใบ ช่องเปิดเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 3 มม. มีขนหนาแน่น มีใบประดับ 5 ใบ ผลสุกภายในสีขาว (ดูข้อมูลเพิ่มเติมที่ ไทร, สกุล)

พบที่ปากีสถาน อินเดีย เนปาล ภูฏาน จีนตอนใต้ พม่า ภูมิภาคอินโดจีน คาบสมุทรมลายู ในไทยพบทุกภาค ขึ้นตามชายป่า ริมลำธาร ความสูงถึงประมาณ 1600 เมตร อยู่ภายใต้สกุลย่อย Sycomorus

ชื่ออื่น: เดื่อปล้องหิน (ภาคใต้); นอด (น่าน); มะค่าขน (เชียงใหม่); มะเดื่อขน (เชียงราย); มะน้อดกว๊าย (เชียงใหม่); แม่นอน (ยะลา)

เดื่อปล้องหิน: ใบเรียงสลับระนาบเดียว โคนเบี้ยว ด้านหนึ่งรูปหัวใจกว้าง คลุมก้านใบ ขอบจักซี่ฟัน figs ออกจากไหลที่โคนต้น (ภาพ: ภานุมาศ จันทร์สุวรรณ)