เดื่อปล้อง (Ficus hispida L.f. )

ไม้พุ่มหรือไม้ต้น สูงได้ถึง 15 ม. ปล้องกลวง กิ่งมีขนสาก หูใบยาวได้ถึง 2.5 ซม. ร่วงเร็ว ใบเรียงเวียนหรือเรียงเกือบตรงข้าม รูปรี รูปขอบขนาน หรือรูปไข่กลับ ยาว 5–35 ซม. แผ่นใบมีขนสากทั้งสองด้าน ด้านล่างมีผลึกซิสโทลิท ก้านใบยาว 1–10 ซม. ดอกอยู่ภายในฐานดอกที่ขยายออกเดี่ยว ๆ หรือเป็นคู่ ตามซอกใบหรือตามกิ่งเป็นช่อแยกแขนงที่ออกจากลำต้นเป็นกระจุก กลมหรือแบนเล็กน้อย เส้นผ่านศูนย์กลาง 1.5–3.5 ซม. ไร้ก้านหรือมีก้านสั้น ๆ ช่องเปิดกว้าง 2–4 มม. ไม่มีขน ใบประดับ 5–6 ใบ (ดูข้อมูลเพิ่มเติมที่ ไทร, สกุล)

พบที่ปากีสถาน อินเดีย ศรีลังกา พม่า ภูมิภาคอินโดจีนและมาเลเซีย ฟิลิปปินส์ นิวกินี และออสเตรเลีย ในไทยพบทุกภาค ขึ้นทั้งในป่าผลัดใบ และป่าไม่ผลัดใบ ป่าเสื่อมโทรม และที่รกร้าง ความสูงถึงประมาณ 1600 เมตร อยู่ภายใต้สกุลย่อย Sycomorus

ชื่อสามัญ: Rough-leaf stem fig

ชื่ออื่น: เดื่อปล้อง (นครศรีธรรมราช, สระบุรี, ภาคเหนือ); เดื่อป่อง (กรุงเทพฯ); เดื่อสาย (เชียงใหม่); ตะเออน่า (กะเหรี่ยง-แม่ฮ่องสอน); มะเดื่อปล้อง (ภาคกลาง); เอาแหน่ (กะเหรี่ยง-แม่ฮ่องสอน); ฮะกอสะนียา (มาเลย์-นราธิวาส)

เดื่อปล้อง: ใบเรียงเวียนหรือเกือบตรงข้าม figs ออกตามกิ่งเป็นช่อแยกแขนงที่ออกจากลำต้นเป็นกระจุก (ภาพ: ราชันย์ ภู่มา)